Piraci Morza Czaszek

Reviri

Nagle jego dłoń dotknął wilgotny nos. Nutrin wzdrygnął się, ale był to tylko wilczur Leithan nalezący do Reviri.
-Ciężko jest przywyknać do myśli, że już ich nie ma. Ale bezsilne pogrążanie się w rozpaczy nie wróci nam ich.- powiedziała cicho siadajac obok. Wyjęła z jednej z licznych sakiewek jakie miała przy pasie mały flet z wiśniowego drewwna i zaczęła grać smętną, pełną żalu melodię.

Uthar

Czy ja sie pogrązam w rozpaczy? Nie ja jestyem tylko typem odludka... Do tego pozostawionym na stanowisku nie odpowiadajacym mu charakterem... Ja nie pasuje na mistrza, to ona wszystko organizowała a ja stałem w cieniu... Brak mi jej i czuje sie przytłoczony sytuacją. Teraz zwiesił głowe, jakby nie chiał by widzieć jego twarz.

Reviri

- Wiem, że ci jej brak- powiedziała cicho, współczująco.-Ja nie widziałam jej przez kilkanaście lat. Uciekła z domu kilka lat temu i jej rodzice też się o nia zamartwiają. Ale taka już jest.- jej ruda wiewiórka wskoczyła mu na ramie jakby pragnac go pocieszyć.
- Ja też kiedyś zamartwiałąm się tak jak ty... ale nie możesz tylko myslec o niej. Masz pod sobą wielu Piratów, którzy potrzebują przywódcy takiego jak ty.

Uthar

Nie nadaje sie na przywódce. Jestem typem cżłowiaka, który mimo iz mozę prowadzic ludzi, to mozę ich tylko prowadzic w boju, świecąc swoim przykładem. Nie nadaje sie natomiast całkowicie do zarządzania. Piraci by sobie poradzili zemna czy beze mnie. Brak mi jej ale samotnosc przeżyje, ja jej potrzebuje i w niej pracuje. Cóz tym razem nie stracił wiewiórki z ramienia.

Reviri

- Tak, słyszałam, zę w boju jesteś całkiem niezły. A w zarządzaniu ktoś przecież może ci pomóc. Najważniejsze, to nie odgradzać sie od reszty i nie wmawiać sobie, że bez tej drugiej osoby nic nie można zrobić. Wiem to z doświadczenia, wierz mi- posmutniała wyraźnie. Znów rozbrzmiała smutna melodia zakończona ponurą, jękliwą nutą przywodzącą na myśl ogromy żal i smutek rozstania.

Uthar

Ja zawsze byłem odgrodzony od reszty. Zbliżyły sie do mnie dwie osoby... Jedna nie żyje, dróga odeszła. Heh pracuje zawsze sam i samotności. Smutno powiedział to.

Reviri

-Wiesz, miałam kiedyś osobę, która była mi bardzo bliska, bliższa nawet niż moi rodzice, którzy co prawda od dawna nie żyją. Kiedy był ze mna wszystko szło mi dobrze, Zielarnia, Rada Twierdzy Przymierza, w końcu zostałam Kwatermistrzynią... ale on odszedł bez słowa. Też był drowem, jak ty... może nawet jest w tobie coś, co Cie do niego upodabnia. Ale zniknął bez słowa.- Usiadłą obejmujac kolana ramionami, wpatrzona w dal, w morze.

Uthar

Moze jeśli lubił samotnosc i był cichy i pracował w pojedynke, to mogłem być do niego podobny. Ale wątpie bym go znał. Czasem trzeba wybrać pomiedzy złem a wielkim złem. Wszystko zależy od punktu widzenia, ja nie umeim tłumić uczuc i niechce ich tłumić jestem wolny. Tak jak każdy na tej wyspie, znajduje sie dobrowolnio. No dobra prawie każdy. Na chwile na jego twrzy zgoscił zły uśmiech, poczym znowu zniknął. Moze pujde zając sie przymusowymi goścmi, zdrajcami pirackiej braci.

Reviri

- I właśnie był podobny. Wiesz, pojawiał sie coraz rzadziej, aż któregoś dnia przestał przychodzić nawet do karczmy. A potem, potem ktoś przyszedł, i powiedział, że.... że Flavisa już nie ma.- rozpłakała się, tak jakby wreszcie uwolniła się od okropnego ciężaru, od czegoś, czego bała się powiedzieć.

Uthar

Róze nie powinny płakać... Cóż Ci moge powiedzieć. Przerwał na chwile i podrapał sie po głowie, jak by był czymś skpowany. Flavis nie żyje znaczy stracił powłoke cielesną.

Reviri

- To ty... ty zna... znałeś... mojego Flavisa?- podniosła na niego swoje zapłakane oczy wpatrując sie w iego z wielkim przejęciem, jakby czekała na jakiekolwiek informacje, których jeszcze moze jej udzielić.

Uthar

Miałem tą przyjemnosc go znać, i nie przyjemność widzieć jego cierpienie i przmianę. Mówił, ze opuścił kogoś kogo kochał by go nie zabić. W sumie mu sie nie dziwie... Teraz zamyślił sie na chwile.

Reviri

Szloch stał sie głosniejszy.
-P-przemianę?Mówił, że mnie opuścił? Co to... co to znaaaczy?- wilczur i wiewiórka przytuliły się do swojej prani pragnąc dodać jej otuchy.

Uthar

Byłem przy. Z dnia na dzień było coraz gorzej, zmieniał sie na gorsze. Na początku był spokojnym i cichym jegomościem. Poznałem go podczas walki. Znaczy uratował mi skóre, bo rzuciło sie na mnie z 50 bandytów. Cóż można rzec, że bym zginał on sam zabił z 45 ich. Przytm ratujac mnie, ostatniego zamęczył na moich oczach. Powiedział zimnym głosem "chodź". Po tym wydażeniu wydawął sie spokojny i nawet cichy, często rozmawialiśmy. Przez co wiem o wielu rzeczach. Najpierw kazał sie tytułowac Flavisem, puźniej z czasem rozkazął mi mówic Lewrenc... Cóz i stawał sie coraz bardziej porywczy i żły. Wyjaśnił, że musi walczyc z naturą demona... Przerwął na chwile, aby przypomnieć wszystko sobie ze szczegółmi.

Reviri

-Lewrence? Tak sie do niego zwracali w Klasztorze Mithos, podczas naszej krótkiej wizyty.. Co to znaczy? Co jeszcze wiesz?-Przestała płakać, wyczekując na jego dalsze słowa.